W Sulejowskim PK największą powierzchnie zajmują siedliska borowe z dominacją sosny. Sosna ze względu na potrzeby gospodarcze w przeszłości była sadzona na nieoptymalnych, żyznych siedliskach grądowych i łęgowych. Obecnie ze względu na zmiany klimatyczne (susze), sosnę, w dużym stopniu zastępują gatunki liściaste. Wśród tysięcy rosnących sosen w Puszczy Pilickiej, zdarzają się pojedyncze okazy o odmiennym wyglądzie korowiny tzw. sosny krezowe, kołnierzykowe, daszkowe. Sosna krezowa to ekotyp sosny zwyczajnej, spotykana w wielu miejscach w Polsce, wszędzie rzadka. Jaki jest mechanizm powstawania kołnierzy wokół pnia, nie wiadomo, istnieje kilka hipotez.
Wielu dendrologów próbowało z nasion sosen matecznych wyhodować pokolenie podobnych klonów, w praktyce okazało się że nie jest to takie proste. Tylko z nielicznych nasion uzyskano sosnę z kołnierzem. Kołnierz tworzy się w miejscu okółka, wyrastania bocznych gałęzi, rocznych przyrostów. Na drzewie martwym, bez kory, widać zgrubienie w postaci pierścienia na pniu, który rosnąc odkształca dachówkowato kore. Kryza na pniu jest widoczna, dopiero kiedy drzewo jest w dojrzałym wieku. Spotykane w lasach sosny krezowe, mają różną liczbę kołnierzy, najrzadsze są te które mają powyżej 20 pierścieni, inne to takie z nieregularnymi 3 -5 pierścieniami. Badaczem tej odmiany sosny, potwierdzone w literaturze był, Jerzy Karpiński, piotrkowianin, pierwszy Dyrektor Białowieskiego PN. Dawniej drewno z sosny kołnierzykowej było poszukiwane, ponieważ wierzono że wykonana z niej kołyska dziecięce i łózka, gwarantowały zdrowy sen. (Tekst i fot. Z. K.)
